Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

a chariot-race

  • 1 aurigo

    aurīgo, āvi, ātum, 1 ( aurīgor, āri, v. dep., Varr. ap. Non. p. 70, 17), v. n. [auriga], to be a charioteer or a contender in the chariot-race, to drive a chariot, to contend in the chariot-race.
    I.
    Lit. (post-Aug.;

    most freq. in Suet.),

    Plin. 33, 5, 27, § 90; Suet. Calig. 54; id. Ner. 24; 4; 22; 53; id. Calig. 18; id. Vit. 4; 17.—
    II.
    Trop., to rule, direct:

    quo natura aurigatur non necessitudo, Varr. ap. Non. l. l.: si (homines) nihil suā sponte faciunt, sed ducentibus stellis et aurigantibus,

    Gell. 14, 1, 23.

    Lewis & Short latin dictionary > aurigo

  • 2 Cursor

    1.
    cursor, ōris, m. [id.], a runner, and partic.,
    A.
    A runner in a race, racer, Lucr. 2, 78; Cic. Tusc. 2, 23, 56; id. Div. 2, 70, 144; also a competitor in a chariot-race:

    ut cupidi cursor frena retentat equi,

    Ov. P. 3, 9, 26.—
    B.
    A courier, post (mostly postAug.), Nep. Milt. 4, 3 (transl. of the Gr. hêmerodromos); Plin. 2, 71, 73, § 181; Plin. Ep. 7, 12 fin.; Suet. Ner. 49; Mart. 3, 100, 1 al.—
    C.
    A slave who ran before the chariot of a grandee, a forerunner (post-Aug.), Sen. Ep. 87, 9; 123, 7; Suet. Ner. 30; Mart. 3, 47, 14. —
    II.
    Trop.:

    cursor iambus,

    Rufin. Rhet. p. 355 Capperon.
    2.
    Cursor, ōris, m. [id.], a surname of L. Papirius, Liv. 9, 16, 11; Ampel. 18; Aur. Vict. Vir. Ill. 31; Eutr. 2, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > Cursor

  • 3 cursor

    1.
    cursor, ōris, m. [id.], a runner, and partic.,
    A.
    A runner in a race, racer, Lucr. 2, 78; Cic. Tusc. 2, 23, 56; id. Div. 2, 70, 144; also a competitor in a chariot-race:

    ut cupidi cursor frena retentat equi,

    Ov. P. 3, 9, 26.—
    B.
    A courier, post (mostly postAug.), Nep. Milt. 4, 3 (transl. of the Gr. hêmerodromos); Plin. 2, 71, 73, § 181; Plin. Ep. 7, 12 fin.; Suet. Ner. 49; Mart. 3, 100, 1 al.—
    C.
    A slave who ran before the chariot of a grandee, a forerunner (post-Aug.), Sen. Ep. 87, 9; 123, 7; Suet. Ner. 30; Mart. 3, 47, 14. —
    II.
    Trop.:

    cursor iambus,

    Rufin. Rhet. p. 355 Capperon.
    2.
    Cursor, ōris, m. [id.], a surname of L. Papirius, Liv. 9, 16, 11; Ampel. 18; Aur. Vict. Vir. Ill. 31; Eutr. 2, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > cursor

  • 4 biiugus

        biiugus adj.    [bi-+iugum], yoked two together: leones, V.: certamen, a chariot-race, V.—Plur. as subst m. (sc. equi), two horses yoked abreast: telo Admonuit biiugos, V.: desiluit biiugis, i. e. from his chariot, V.

    Latin-English dictionary > biiugus

  • 5 curulis

    I
    curule magistrate; (perh. aedile)
    II
    curulis, curule ADJ
    curule (rank) (consul/praetor/curule aedile); of/belonging/pertaining to chariots/chariot race; of ceremonial chariot

    Latin-English dictionary > curulis

  • 6 currulis

    currūlis, e, adj. [currus], of or belonging to a chariot, or a chariot-race:

    rabies equorum (post-class. and rare),

    App. M. 9, p. 221:

    strepitus (opp. equester fremitus),

    Fronto Ep. 3 Mai; cf. curulis.

    Lewis & Short latin dictionary > currulis

  • 7 curilis

    curilis, curile ADJ
    of/belonging/pertaining to chariots/chariot race

    Latin-English dictionary > curilis

  • 8 currilis

    currilis, currile ADJ
    of/belonging/pertaining to chariots/chariot race

    Latin-English dictionary > currilis

  • 9 currulis

    currulis, currule ADJ
    of/belonging/pertaining to chariots/chariot race

    Latin-English dictionary > currulis

  • 10 auriga

    aurīga, ae ( aureax, Paul. ex Fest p. 8 Müll.), comm. (cf. Prisc. p. 677 P.) [aureaago], pr., he that handles the reins.
    I.
    A.. A charioteer, driver (syn.:

    agitator, agaso),

    Verg. A. 12, 624; Hor C. 1, 15, 26; id. S. 1, 1, 115; Ov. M. 2, 327; id. Am. 3, 12, 37; Vulg 3 Reg. 22, 34; ib. 4 Reg. 2, 12; ib. 2 Par. 18, 13 al.—Also, a groom, hostler, Verg. A. 12, 85.—In fem.:

    nec currus usquam videt aurigamque sororem,

    Verg. A. 12, 918.—Also, one who contended in the chariot-race, a charioteer in the games of the circus (the four parties of whom were distinguished by the colors, Veneta, blue, Prasina, green, Alba, white, and Russea sive Russata, red; cf Cassiod. Var 3, 51; Gesn. Plin. Ep. 9, 6, 2): auriga indoctus, Cic. Rep. Fragm. ap. Non. p. 292, 32 (p. 328 Mos.); so Suet Aug. 43; id. Calig. 54; id. Vit. 12; id. Dom. 7.—
    B.
    Transf.
    1.
    As a constellation, the Wagoner, Gr. Êniochos, Cic. N. D. 2, 43, 110; Hyg. Astr. 3, 12; Col. 11, 2, 73.—
    2.
    Poet, a pilot, helmsman:

    aurigam video vela dedisse rati,

    Ov. Tr 1, 4, 16.—
    II.
    Trop., director, leader:

    velut auriga rectrixque membrorum anima,

    Col. 11, 2, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > auriga

  • 11 Pisa

    1.
    pīsa, ae, v. pisum.
    2.
    Pīsa, ae, and, less freq., Pīsae, ārum, f., = Pisa, a city of Elis, on the Alphēus, near which the Olympic games were celebrated:

    aut Alphea rotis praelabi flumina Pisae,

    Verg. G. 3, 180:

    Pisa,

    Ov. Ib. 327; Stat. Th. 4, 238:

    Pisae Oenomai,

    Mel. 2, 3, 4.—Hence, Pīsaeus, a, um, adj., of or belonging to Pisa, Pisœan:

    Arethusa, so called because, acc. to the myth, it rose in Elis,

    Ov. M. 5, 409:

    hasta,

    of Oenomăus, king of Elis, id. Am. 3, 2, 15:

    Pisaeā lege trementem currere et Oenomai fremitus audire sequentis,

    i. e. the law by which any one who demanded Hippodamia in marriage, was compelled to contend in the chariot-race with her father Oenomaus, and, if defeated, was put to death, Stat. S. 1, 2, 41:

    Pisaeique tori legem,

    Nemes. Cyn. 23:

    Pisaeae ramus olivae,

    Juv. 13, 99: praemia, prizes, Att. ap. Prisc. p. 698 P.:

    annus,

    in which the Olympic games took place, Stat. S. 1, 3, 8; id. Th. 1, 421: ebur Pisaeo pollice rasum, by the hand which wrought the Olympic Jove, i. e. that of Phidias, id. S. 4, 6, 29.—
    B.
    Subst.: Pīsaea, ae, f., Hippodamia, Ov. Tr. 2, 386.

    Lewis & Short latin dictionary > Pisa

  • 12 pisa

    1.
    pīsa, ae, v. pisum.
    2.
    Pīsa, ae, and, less freq., Pīsae, ārum, f., = Pisa, a city of Elis, on the Alphēus, near which the Olympic games were celebrated:

    aut Alphea rotis praelabi flumina Pisae,

    Verg. G. 3, 180:

    Pisa,

    Ov. Ib. 327; Stat. Th. 4, 238:

    Pisae Oenomai,

    Mel. 2, 3, 4.—Hence, Pīsaeus, a, um, adj., of or belonging to Pisa, Pisœan:

    Arethusa, so called because, acc. to the myth, it rose in Elis,

    Ov. M. 5, 409:

    hasta,

    of Oenomăus, king of Elis, id. Am. 3, 2, 15:

    Pisaeā lege trementem currere et Oenomai fremitus audire sequentis,

    i. e. the law by which any one who demanded Hippodamia in marriage, was compelled to contend in the chariot-race with her father Oenomaus, and, if defeated, was put to death, Stat. S. 1, 2, 41:

    Pisaeique tori legem,

    Nemes. Cyn. 23:

    Pisaeae ramus olivae,

    Juv. 13, 99: praemia, prizes, Att. ap. Prisc. p. 698 P.:

    annus,

    in which the Olympic games took place, Stat. S. 1, 3, 8; id. Th. 1, 421: ebur Pisaeo pollice rasum, by the hand which wrought the Olympic Jove, i. e. that of Phidias, id. S. 4, 6, 29.—
    B.
    Subst.: Pīsaea, ae, f., Hippodamia, Ov. Tr. 2, 386.

    Lewis & Short latin dictionary > pisa

  • 13 Pisaea

    1.
    pīsa, ae, v. pisum.
    2.
    Pīsa, ae, and, less freq., Pīsae, ārum, f., = Pisa, a city of Elis, on the Alphēus, near which the Olympic games were celebrated:

    aut Alphea rotis praelabi flumina Pisae,

    Verg. G. 3, 180:

    Pisa,

    Ov. Ib. 327; Stat. Th. 4, 238:

    Pisae Oenomai,

    Mel. 2, 3, 4.—Hence, Pīsaeus, a, um, adj., of or belonging to Pisa, Pisœan:

    Arethusa, so called because, acc. to the myth, it rose in Elis,

    Ov. M. 5, 409:

    hasta,

    of Oenomăus, king of Elis, id. Am. 3, 2, 15:

    Pisaeā lege trementem currere et Oenomai fremitus audire sequentis,

    i. e. the law by which any one who demanded Hippodamia in marriage, was compelled to contend in the chariot-race with her father Oenomaus, and, if defeated, was put to death, Stat. S. 1, 2, 41:

    Pisaeique tori legem,

    Nemes. Cyn. 23:

    Pisaeae ramus olivae,

    Juv. 13, 99: praemia, prizes, Att. ap. Prisc. p. 698 P.:

    annus,

    in which the Olympic games took place, Stat. S. 1, 3, 8; id. Th. 1, 421: ebur Pisaeo pollice rasum, by the hand which wrought the Olympic Jove, i. e. that of Phidias, id. S. 4, 6, 29.—
    B.
    Subst.: Pīsaea, ae, f., Hippodamia, Ov. Tr. 2, 386.

    Lewis & Short latin dictionary > Pisaea

  • 14 Pisaeus

    1.
    pīsa, ae, v. pisum.
    2.
    Pīsa, ae, and, less freq., Pīsae, ārum, f., = Pisa, a city of Elis, on the Alphēus, near which the Olympic games were celebrated:

    aut Alphea rotis praelabi flumina Pisae,

    Verg. G. 3, 180:

    Pisa,

    Ov. Ib. 327; Stat. Th. 4, 238:

    Pisae Oenomai,

    Mel. 2, 3, 4.—Hence, Pīsaeus, a, um, adj., of or belonging to Pisa, Pisœan:

    Arethusa, so called because, acc. to the myth, it rose in Elis,

    Ov. M. 5, 409:

    hasta,

    of Oenomăus, king of Elis, id. Am. 3, 2, 15:

    Pisaeā lege trementem currere et Oenomai fremitus audire sequentis,

    i. e. the law by which any one who demanded Hippodamia in marriage, was compelled to contend in the chariot-race with her father Oenomaus, and, if defeated, was put to death, Stat. S. 1, 2, 41:

    Pisaeique tori legem,

    Nemes. Cyn. 23:

    Pisaeae ramus olivae,

    Juv. 13, 99: praemia, prizes, Att. ap. Prisc. p. 698 P.:

    annus,

    in which the Olympic games took place, Stat. S. 1, 3, 8; id. Th. 1, 421: ebur Pisaeo pollice rasum, by the hand which wrought the Olympic Jove, i. e. that of Phidias, id. S. 4, 6, 29.—
    B.
    Subst.: Pīsaea, ae, f., Hippodamia, Ov. Tr. 2, 386.

    Lewis & Short latin dictionary > Pisaeus

  • 15 signum

    signum, i, n. [perh. Sanscr. sag-, to cling to, adhere; cf. sigilla].
    I.
    In gen., a mark, token, sign, indication (very frequent in all styles and periods; cf.

    insigne): meo patri torulus inerit aureus Sub petaso: id signum Amphitruoni non erit,

    Plaut. Am. prol. 145 sq.:

    ut eam (nutricem) adducam et signa ostendam haec, i. e. crepundia,

    Ter. Eun. 4, 7, 38; 5, 3, 5:

    ut fures earum rerum, quas ceperunt, signa commutant, etc.,

    Cic. Fin. 5, 25, 74; so (with notae) id. de Or. 2, 41, 174; id. Lael. 17, 62; cf.:

    omne probabile aut signum est aut credibile... Signum est, quod sub sensum aliquem cadit et quiddam significat, quod ex ipso profectum videtur, etc.,

    id. Inv. 1, 30, 47 sq.:

    aut pecori signum aut numeros inpressit acervis,

    Verg. G. 1, 263; cf.:

    servitii signum cervice gerens,

    Ov. M. 3, 16:

    jaculo mihi vulnera fecit.—Signa vides: apparet adhuc vetus ecce cicatrix,

    Ov. M. 12, 444:

    metam Constituit signum nautis pater, unde reverti Scirent, etc.,

    Verg. A. 5, 130:

    scutum signi gratia positum,

    Quint. 6, 3, 38:

    signa pedum,

    tracks, prints, Ov. M. 4, 543;

    and simply signa,

    Verg. A. 8, 212 al.:

    oculis mihi signum dedit, Ne se appellarem,

    Plaut. Mil. 2, 1, 45:

    dare,

    Ter. Eun. 4, 7, 11:

    dicere deos gallis signum dedisse cantandi,

    Cic. Div. 2, 26, 57 al.:

    signa esse ad salutem,

    Ter. And. 3, 2, 2:

    animi pudentis signum,

    id. Heaut. 1, 1, 68:

    color pudoris signum,

    id. And. 5, 3, 7:

    signa doloris ostendere,

    Cic. de Or. 2, 45, 190:

    mortis dare,

    Lucr. 6, 1182:

    timoris mittere,

    to exhibit, display, Caes. B. C. 1, 71 et saep.—With obj.-clause:

    magnum hoc quoque signum est, dominam esse extra noxiam,

    Ter. Heaut. 2, 3, 57; Nep. Att. 17, 2.—In predic. gen. with neutr. pron.: hoc est signi;

    ubi primum poterit, se illinc subducet,

    Ter. Eun. 4, 1, 14:

    id erit signi me invitum facere, quod, etc.,

    Cic. Rosc. Am. 30, 83; Auct. Her. 4, 5, 8; Cato, R. R. 38, 4; 88, 2:

    nil tamen est signi,

    Lucr. 5, 918; cf.:

    quid signi?

    Cic. Cael. 16, 38, 2.— Hence, a surname, epithet (rare):

    huic signum exercitus apposuit,

    Vop. Am. 6; cf. Capitol. Gord. 4.—
    II.
    In partic.
    A.
    In milit. lang.
    1.
    The distinctive sign of a division of an army.
    a.
    A military standard, ensign, banner (including the aquila):

    signifero interfecto, signo amisso,

    Caes. B. G. 2, 25:

    ut neque signiferi viam, nec signa milites cernerent,

    Liv. 33, 7:

    Hasdrubal ut procul signa legionum fulgentia vidit,

    id. 28, 14; 22, 21; Col. 9, 9, 4:

    inter signa militaria,

    Hor. Epod. 9, 15:

    cum unius signi militibus pergit ire,

    Liv. 33, 1:

    signa militaria ex proelio relata,

    Caes. B. C. 3, 99; so,

    militaria,

    id. B. G. 7, 2; Plin. 33, 33, 19, § 58.—

    Hence the expressions: signa sequi,

    to follow the standards, to march in military order, Sall. J. 80, 2; Liv. 24, 48, 11:

    signa subsequi,

    to keep in order of battle, Caes. B. G. 4, 26:

    signa observare,

    Sall. J. 51, 1:

    signa servare,

    Liv. 8, 34, 10; Veg. Mil. 1, 9:

    ab signis discedere,

    to desert the standards, leave the ranks, Caes. B. G. 5, 16; 5, 33 fin.; id. B. C. 1, 44; Liv. 25, 20 al.; cf.:

    ab ordinibus signisque discedere,

    Front. Strat. 1, 5, 3:

    signa relinquere,

    to desert, Sall. C. 9, 4; Liv. 5, 6 al.:

    signa deserere,

    Liv. 8, 34, 9: signa ferre, i. e. to break up the camp, Caes. B. G. 1, 39 fin.; 1, 40; Liv. 2, 49, 3; 10, 5 al.;

    for which: movere signa,

    id. 1, 14, 9; 27, 2, 12; Verg. G. 3, 236; and:

    tollere,

    Vell. 2, 61, 2; Auct. B. Alex. 57, 1;

    but: ferte signa in hostem,

    attack, Liv. 9, 23, 13:

    signa constituere,

    to halt, Caes. B. G. 7, 47; cf.:

    infestis contra hostes signis constiterunt,

    id. ib. 7, 51:

    signa proferre,

    to advance, Liv. 4, 32, 10: signa convertere, to wheel, turn, or face about, Caes. B. G. 1, 25 fin.; 2, 26: Liv. 8, 11; 2, 14; 4, 29; for which, [p. 1698] vertere signa, id. 9, 35:

    signa inferre (in aliquem),

    to advance to the attack, make an assault, Caes. B. G. 1, 25 fin.; 2, 26; 7, 67; id. B. C. 2, 42; Cic. Phil. 5, 8, 23; Sall. J. 56, 5; Liv. 2, 53; 9, 27; 44, 12 al; cf.:

    signa conferre cum aliquo,

    to engage with, engage in close fight, Cic. Att. 7, 5, 5; id. Pis. 21, 49;

    and cf.: collatis signis pugnare, superare aliquem, etc.,

    Plaut. Cas. 2, 5, 44; Liv. 1, 33; 2, 50; Cic. Imp. Pomp. 23, 66; but conferre signa also means simply to bring the standards together (to one place), Caes. B. G. 7, 2; 2, 25; Liv. 37, 21:

    signa in laevum cornu confert,

    concentrates his troops, id. 7, 15, 4:

    signa transferre,

    to desert, Caes. B. C. 1, 24: signa convellere, to take up the standards, which had been fixed in the ground, Liv. 3, 7, 3; 3, 54, 10; 5, 37, 4; so,

    vellere signa,

    id. 3, 50, 11; Verg. G. 4, 108:

    revellere signa,

    Luc. 7, 77; cf.:

    signa figere,

    to encamp, Amm. 27, 10, 9:

    defigere signa,

    Sil. 8, 625:

    sub signis ducere legiones, ire, esse, etc.,

    together, in order, in rank and file, Plaut. Ps. 2, 4, 71 (with ordine); Cic. Att. 16, 8, 2; Liv. 3, 51; Tac. H. 2, 14:

    signa hostium turbare,

    to throw into disorder, Liv. 9, 73:

    ante signa,

    before the army, id. 5, 18; 6, 7; 7, 16:

    post signa,

    id. 2, 49.—
    (β).
    Transf., in gen.:

    infestis prope signis inferuntur Galli in Fonteium,

    Cic. Font. 20, 44 (16, 34).—
    b.
    Esp., the standard or ensign of single cohorts and maniples (opp. aquila, the standard of the entire legion):

    cum fasces, cum tubas, cum signa militaria, cum aquilam illam argenteam... scirem esse praemissam,

    Cic. Cat. 2, 6, 13; Galb. ap. Cic. Fam. 10, 30, 5; Suet. Calig. 14 fin. Oud.; Tac. A. 1, 18; id. H. 2, 29 fin.; Plin. 13, 3, 4, § 23; Luc. 1, 6; 1, 224 al. (cf. aquila, 2.):

    manipulos exercitus minimas manus quae unum sequuntur signum,

    Varr. L. L. 5, § 88 Müll.—
    (β).
    Meton., a cohort, a maniple:

    octo cohortes in fronte constituit, reliquarum signa in subsidio artius collocat,

    Sall. C. 59, 2; Liv. 8, 9; 25, 23 fin.; 33, 1; 27, 14; 28, 14; Auct. B. Hisp. 18, 3.—
    2.
    A sign, signal; a watchword, password, given by a wind-instrument, by the tessera, or otherwise:

    signum tubā dare,

    Caes. B. G. 2, 20; 7, 81:

    proelii committendi dare,

    id. ib. 2, 21:

    recipiendi dare,

    id. ib. 7, 52:

    receptui dare,

    Liv. 4, 31; 26, 45; 3, 22; cf. Cic. Rep. 1, 2, 3:

    signum dare ut, etc.,

    Liv. 2, 20; 4, 39:

    proelii exposcere,

    Caes. B. G. 7, 19:

    concinere,

    id. B. C. 3, 92 fin.; Liv. 30, 5; cf. Tac. A. 1, 68:

    canere,

    Sall. C. 59, 1; id. J. 99, 1; Liv. 1, 1; 4, 31; 27, 47; Cic. Rep. 1, 3, 3 al. (v. cano).—For the chariot race:

    signum mittendis quadrigis dare,

    Liv. 8, 40, 3: signum mittere, Enn. ap. Cic. Div. 1, 48, 107: signo Felicitatis dato, the word, watchword, Felicitas, Auct. B. Afr. 83:

    signum petere,

    Suet. Calig. 56; id. Claud. 42; id. Ner. 9; cf.:

    it bello tessera signum,

    Verg. A. 7, 637.— Transf.:

    tu illam (virtutem) jubes signum petere,

    i. e. to be in subjection, Sen. Ben. 4, 2, 2.—
    B.
    A sign or token of any thing to come; a prognostic, symptom (cf.:

    portentum, indicium): ipse et equus ejus repente concidit: nec eam rem habuit religioni, objecto signo, ut peritis videbatur, ne committeret proelium,

    Cic. Div. 1, 35, 77:

    medici signa quaedam habent ex venis et ex spiritu aegroti,

    id. ib. 2, 70, 145; cf. Verg. G. 3, 440; 3, 503; 4, 253; Cels. 2, 3:

    prospera signa dare,

    Ov. H. 18 (19), 152.—
    C.
    An image, as a work of art; a figure, statue, picture, etc. (syn.: effigies, imago, simulacrum);

    inerant (classi) signa expressa, Titani quomodo, etc.,

    Naev. 2, 13: statuas deorum, exempla earum facierum, s gna domi pro supellectile statuere, Cato ap. Prisc. p. 782 P.:

    signum pictum in pariete,

    Plaut. Merc. 2, 2, 44:

    signum in fano,

    id. Rud. 2, 7, 2:

    aëna signa,

    Lucr. 1, 318:

    ante signum Jovis Statoris concidit,

    Cic. Div. 1, 35, 77:

    signum aeneum, marmoreum, eburneum,

    id. Verr. 2, 4, 1, § 1; cf. id. Off. 1, 41, 147; Hor. Ep. 2, 1, 248:

    cratera impressum signis,

    Verg. A. 5, 536; 5, 267; 9, 263:

    (vestis) auro signisque ingentibus apta,

    Lucr. 5, 1428:

    ex ornatis aedibus per aulaea et signa,

    Sall. H. 2, 23, 2 Dietsch:

    pallam signis auroque rigentem,

    Verg. A. 1, 648:

    e Pario formatum marmore signum,

    Ov. M. 3, 419; cf. id. ib. 5, 183;

    12, 398: statuas, signa, picturas commendet,

    Plin. Ep. 1, 20, 5.—
    D.
    An image or device on a seal-ring; a seal, signet: ostendi tabellas Lentulo, et quaesivi, cognosceretne signum. Annuit. Est vero, inquam, notum signum, imago avi tui, etc., Cic. Cat. 3, 5, 10:

    (patera) in cistulā obsignata signo est,

    Plaut. Am. 1, 1, 265; cf. Cic. Verr. 2, 1, 45, § 117:

    tabulae maximae signis hominum nobilium consignantur,

    id. Quint. 6, 25:

    imprimat his signa tabellis,

    Hor. S. 2, 6, 38:

    litterae integris signis praetoribus traduntur,

    Cic. Cat. 3, 3, 6; Sall. C. 47, 3:

    signo laeso non insanire lagenae,

    Hor. Ep. 2, 2, 134:

    volumen sub signo habere,

    to have under seal, Cic. Att. 9, 10, 4; cf.:

    sub signo claustrisque rei publicae positum vectigal,

    id. Agr. 1, 7, 21:

    nec pacta conventaque inpressis signis custodirentur,

    Sen. Ben. 3, 15, 1:

    cum sol duodena peregit signa,

    Ov. M. 13, 618.—
    E.
    A sign in the heavens, a constellation (cf. sidus):

    caeli subter labentia signa,

    Lucr. 1, 2:

    loca caelio Omnia, dispositis signis ornata,

    id. 5, 695:

    signorum ortus et obitus,

    Cic. Inv. 1, 34, 59:

    signis omnibus ad idem principium stellisque revocatis,

    id. Rep. 6, 22, 24:

    in signo leonis,

    id. Div. 1, 53, 121:

    signorum obitus speculari et ortus,

    Verg. G. 1, 257; id. A. 7, 138:

    signum pluviale Capellae,

    Ov. F. 5, 113:

    ponemusque suos ad vaga signa dies,

    id. ib. 1, 310:

    nox caelo diffundere signa parabat,

    Hor. S. 1, 5, 10; cf. id. C. 2, 8, 11.—
    F.
    Miraculous works (eccl. Lat.), Vulg. Dan. 3, 99; id. Matt. 24, 24; id. Joan. 2, 11 et saep.

    Lewis & Short latin dictionary > signum

  • 16 curriculum

    currĭcŭlum, i, n. [id.], a running, course, race.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (mostly ante-class.):

    conicere se in curriculum,

    Plaut. Merc. 5, 2, 91; cf.: pedes in curriculum conferre, Varr. ap. Non. p. 263, 6:

    facere unum curriculum,

    Plaut. Trin. 4, 4, 11; cf.:

    ita celeri curriculo fui propere a portu,

    id. Stich. 2, 2, 13.—
    (β).
    Abl. curriculo adverb., in a quick course, at full speed, swiftly, hastily, Plaut. Ep. 1, 1, 12; id. Most. 2, 1, 15; 3, 3, 26; id. Mil. 2, 6, 43; Ter. Heaut. 4, 4, 11 al.—
    B.
    In partic., a running on a wager, a race:

    athletae se in curriculo exercentes,

    Cic. Sen. 9, 27; id. Leg. 2, 9, 22; id. Mur. 27, 57; Liv. 44, 9; Hor. C. 1, 1, 3; Ov. Tr. 4, 8, 36 al.:

    equorum,

    Liv. 45, 33, 5.—
    II.
    Meton.
    A.
    A race-ground, course, career.
    * 1.
    Lit.: solis et lunae, Cic. Fragm. ap. Non. p. 198, 29.—Far more freq.,
    2.
    Trop.:

    exiguum nobis vitae curriculum natura circumscripsit, immensum gloriae,

    Cic. Rab. Perd. 10, 30; cf.:

    vivendi a naturā datum conficere,

    id. Univ. 12:

    curricula multiplicium variorumque sermonum,

    id. Or. 3, 12:

    me ex constituto spatio defensionis in semihorae curriculum coëgisti,

    id. Rab. Perd. 2, 6; so,

    consuetudinis,

    id. Lael. 12, 40:

    laudis,

    Quint. 12, 2, 31:

    hae sunt exercitationes ingenii, haec curricula mentis,

    Cic. Sen. 11, 38:

    petitionis,

    id. Mur. 22, 46:

    omne industriae nostrae,

    id. Phil. 7, 3, 7; cf.:

    nec in quadrigis eum secundum numeraverim... nec in oratoribus, qui tantum absit a primo, vix ut in eodem curriculo esse videatur,

    id. Brut. 47, 173.—
    b.
    The time of the annual circuit of the sun, a year, Prud. steph. 3 (al. 9), 11.—
    B.
    A race-chariot (post-Aug.), Tac. A. 14, 14; 15, 44 fin.; *Suet. Calig. 19.—
    2.
    For a chariot, in gen.:

    equi turbati in amnem praecipitavere curricula,

    Curt. 8, 14, 8: Mettum Fufetium equis ad curriculum ex utrāque parte deligatum distraxit, Varr. ap. Non. p. 287, 22.

    Lewis & Short latin dictionary > curriculum

  • 17 Quadrigarius

    1.
    quā̆drīgārĭus, a, um, adj. [quadrigae], of or belonging to a four-horse ( racing) chariot (post-Aug.):

    quadrigario habitu,

    in the dress of the driver of a quadriga, Suet. Calig. 17: pulvis, for the race-horses, Veg. Vet. 1, 56; 2, 28, 19:

    FAMILIA,

    slaves who took care of the race-horses, Inscr. Grut. 339, 5.— Hence, as subst.: quā̆drīgārĭus, ii, m., one who drives a four-horse chariot in the circus, a chariot-racer (class.), Varr. R. R. 2, 7: in victoriā, Cic. Fragm. Or. in Toga Cand. ap. Ascon.; Suet. Ner. 16; Arn. 2, 70; Paul. ex Fest. p. 36, 12 Müll.
    2.
    Quā̆drīgārĭus, ii, m., a Roman surname. Thus, Q. Claudius Quadrigarius, an old Roman historian, Vell. 2, 9, 6; Gell. 1, 7, 9;

    called simply Claudius,

    Liv. 8, 19, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > Quadrigarius

  • 18 quadrigarius

    1.
    quā̆drīgārĭus, a, um, adj. [quadrigae], of or belonging to a four-horse ( racing) chariot (post-Aug.):

    quadrigario habitu,

    in the dress of the driver of a quadriga, Suet. Calig. 17: pulvis, for the race-horses, Veg. Vet. 1, 56; 2, 28, 19:

    FAMILIA,

    slaves who took care of the race-horses, Inscr. Grut. 339, 5.— Hence, as subst.: quā̆drīgārĭus, ii, m., one who drives a four-horse chariot in the circus, a chariot-racer (class.), Varr. R. R. 2, 7: in victoriā, Cic. Fragm. Or. in Toga Cand. ap. Ascon.; Suet. Ner. 16; Arn. 2, 70; Paul. ex Fest. p. 36, 12 Müll.
    2.
    Quā̆drīgārĭus, ii, m., a Roman surname. Thus, Q. Claudius Quadrigarius, an old Roman historian, Vell. 2, 9, 6; Gell. 1, 7, 9;

    called simply Claudius,

    Liv. 8, 19, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > quadrigarius

  • 19 curriculum

        curriculum ī, n dim.    [currus], a small car, chariot, racing car: quadrigarum curriculum: curriculo pulverem Collegisse, H.: effundit habenas Curriculo, Iu.— A wagon: in amnem praecipitare curricula, Cu.—A running, course: Curriculo percurre, at full speed, T. — A race: se in curriculo exercentes: equorum, L. — A raceground, race-course: in eodem curriculo esse.— Fig., a course, career: vitae: noctis, V.: consuetudinis: haec curricula mentis.
    * * *
    act of running; race; lap, track; chariot; course of action/heavenly bodies

    Latin-English dictionary > curriculum

  • 20 aurigator

    chariot racer/race driver

    Latin-English dictionary > aurigator

См. также в других словарях:

  • Chariot Race — Developer(s) Micro Antics Publisher(s) Micro Antics Platform(s) Commodore VIC 20 Release date(s) …   Wikipedia

  • chariot race — vežimų lenktynės statusas T sritis Kūno kultūra ir sportas apibrėžtis Antikos sporto žaidynių rungtis – keturkinkių vežimų lenktynės hipodrome (hippic). Pradėtos rengti 680 m. pr. Kr. atitikmenys: angl. chariot race vok. Quadrigarennen, n rus.… …   Sporto terminų žodynas

  • chariot race — vežimų lenktynės statusas T sritis Kūno kultūra ir sportas apibrėžtis Paties imperatoriaus rengiamos labai kilmingų romėnų varžybos keturkinkiais kovos vežimais (kvadrigomis) senovės Romoje. Po starto ženklo – iš ložės, esančios virš starto… …   Sporto terminų žodynas

  • chariot race — noun a race between ancient chariots • Hypernyms: ↑race …   Useful english dictionary

  • Chariot racing — A modern recreation of chariot racing in Puy du Fou. Chariot racing (Greek: ἁρματοδρομία/harmatodromia, Latin: ludi circenses) was one of the most popular ancient Greek, Roman and Byzantine sports. Chariot racing …   Wikipedia

  • Chariot — For other uses, see Chariot (disambiguation). A fountain in Madrid depicting Cybele in her chariot drawn by lions, in the Plaza de Cibeles …   Wikipedia

  • chariot racing — ▪ ancient sport       in the ancient world, a popular form of contest between small, two wheeled vehicles drawn by two , four , or six horse teams. The earliest account of a chariot race occurs in Homer s description of the funeral of Patroclus… …   Universalium

  • Race track — For other uses, see Race track (disambiguation). Racecourse redirects here. For other uses, see Racecourse (disambiguation). FIA first turn specification …   Wikipedia

  • Scythed chariot — The scythed chariot was a modified war chariot. A scythed chariot was a war chariot with a blade(s) mounted on both ends of the axle.HistoryThe scythed chariot was a modified war chariot. Nefiodkin (2004) discusses their supposed invention by the …   Wikipedia

  • Dantalian's Chariot — Origin London, England Genres Psychedelic rock Years active 1967–1968 Labels EMI, Wooden Hill …   Wikipedia

  • Circus Maximus: Chariot Wars — Developer(s) Kodiak Interactive Publisher(s) Encore (Xbox) THQ (PS2) …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»